ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ (ΜΠΕΜΠΗΣ)

Γεννήθηκε στον Πειραιά, στον Άγιο Βασίλειο στις 16 Απριλίου 1927.Από ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής της εταιρείας«Γκιόλμαν» και είχε γνώσεις κλασικής και βυζαντινής μουσικής. Πήγε στο Εμπορικό Γυμνάσιο με στόχο το νομικό κλάδο, αλλά η αγάπη του για τη μουσική τον οδήγησε στο μπουζούκι. Ο μέγας Μπέμπης … γεννημένος  στον Πειραιά από μικρός ασχολήθηκε με τα έγχορδα όργανα και μπόρεσε να μετατρέψει  κατάρτιση  σε δεξιοτεχνική απόλυτη ταχύτητα ΄ είναι ο μόνος που μπορεί να συγκριθεί με το βαρόνο του μπουζουκιού Μανώλη Χιώτη . Υπερεπιδέξιος σολίστας με τεράστια γκάμα , άφθαστος με επιθετικότητα , πάθος , ευρηματικότητα , ύφος . Τύπος  υπερήφανος με αρρενωπή   εμφάνιση  , συνάμα και αυτοκαταστροφικός έμεινε έξω από την δισκογραφία της εποχής του σπαταλώντας τα νιάτα του στα φημισμένα αμερικάνικα κέντρα της Αμερικής . Δεν έπαιξε σε δίσκους πλην ελαχίστων περιπτώσεων και για αυτό συχνά έλεγε ‘’ εγώ δεν γίνομαι γραμμόφωνο κανενός ‘’  όποιος  θέλει  να μ’ ακούσει να’ρθει στο  Πιγκάλ . Μουσικός πάλκου έμειναν περίφημες οι μουσικές  κόντρες του  με τον Χιώτη . Το 1956 ηχογράφησε στην  Columbia  το περίφημο σόλο  ΄΄ Πενιές Μπέμπη  ‘’το λεγόμενο και Ευαγγέλιο των φθασμένων μπουζουξήδων . Μοναδικό είναι το παίξιμο του στο ¨Τύραννε μαύρετύραννε ΄΄ Ποιος μπορεί να με γλυτώσει ‘’ Γεια σου Περαία Αθάνατε ΄΄  Από το 1955 – 1965 ταξίδευε συχνά στην Αμερική όπου ΄΄δίδασκε΄΄ το σωστό  μπουζούκι. Οι ευαισθησίες  του χαρακτήρα του και η μεγάλη του αδυναμία του στο ποτό κατέστρεψαν την καριέρα του και τη ζωή του .  Ο Δημήτρης Στεργίου με το βίο του πέρασε σαν μοναδική-μοναχική παρουσία στο Πάνθεον της μυθολογίας του σύγχρονου λαϊκού πολιτισμού . Γύρισε το 1965 με το πάθος του ποτού. Ο κύκλος της ζωής του έκλεισε κατά τον χειρότερο τρόπο έρημος και δυστυχισμένος στο Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων στο Δαφνί . Ήταν σαν ήρωας αρχαίου δράματος : Τραγικότητα και Μύθος …

Απεβίωσε  :  24 / 12 / 1972